Kurs Dramy

fot. Kurdybanek

SŁOWO RUCH OBRAZ

Zapraszamy na III edycję KURSU DRAMY, dzięki któremu poznasz dramę
i wzbogacisz swój warsztat pracy z grupami.

Pobierz OFERTĘ

Kurs Dramy to szkolenie z metody trenerskiej i edukacyjnej do pracy z grupami, który stworzyliśmy w oparciu o wieloletnie doświadczenie w pracy projektowej w obszarze edukacji, przeciwdziałania dyskryminacji, wspierania osób z niepełnosprawnościami, a także w uczeniu dramy nauczycieli, edukatorów, studentów i liderów młodzieżowych.

Drama to działanie. Praca z ciałem, emocjami, ruch, wchodzenie w role i sprawdzanie w świecie fikcji, jak można działać w świecie realnym. To swoiste laboratorium, które umożliwia sprawdzanie różnych perspektyw patrzenia w bezpiecznych, warsztatowych warunkach.

WIĘCEJ O DRAMIE

Dzięki dramie możesz zdobyć doświadczenie, jak podejmować trudne tematy na warsztatach z różnymi grupami.

Więcej informacji o naszych projektach znajdziesz na stronie  PROJEKTY

Dzięki kursowi:

  • Poznasz techniki dramowe;
  • Zdobędziesz wiedzę o teorii i metodyce dramy;
  • Rozwiniesz kompetencje bezpiecznego prowadzenia warsztatów z wykorzystaniem dramy.

Jeśli zastanawiasz się, czy ta metoda jest właśnie dla Ciebie, to wiedz, że drama:

  • wzmacnia empatię. Poprzez bycie jednocześnie w dwóch światach (metaxis) doświadcza się wielu perspektyw: swojej oraz z roli. Wpływa to na rozwój postaw prospołecznych: zainteresowania innymi ludźmi, empatii, szacunku.
  • uruchamia umysł, ciało i emocje. Poprzez zaangażowanie emocjonalne i identyfikację z rolą buduje struktury wiedzy, rozwija umiejętności społeczne oraz umiejętność rozwiązywania problemów.
  • stymuluje twórcze myślenie. Opiera się na improwizacji oraz na procesie budowania fikcji, która w dramie pełni funkcję poznawczą: lepszego rozumienia świata oraz rozwojową – lepszego rozumienia siebie.
  • pogłębia refleksję. Dzięki technikom symbolicznym i strategiom pogłębiającym daje możliwość wejścia na różne poziomy świadomości i rozumienia problemów w szerokiej optyce.
  • jest nie tylko narzędziem pracy. Jest także warsztatem rozwoju osobistego dla Ciebie.

 

Zapraszamy:

  • pedagogów, pedagożki
  • psychologów, psycholożki
  • nauczycieli, nauczycielki
  • trenerów, trenerki
  • osoby pracujące z grupami

Jeśli zastanawiasz się, czy ta metoda jest właśnie dla Ciebie, to wiedz, że drama:

  • opiera się na technikach teatralnych oraz na wchodzeniu w role, ale nie jest teatrem,
  • nie trzeba mieć teatralnych umiejętności czy talentu aktorskiego, by praktykować dramę. Im mniej teatralizacji w dramie, tym lepiej,
  • w dramie chodzi o autentyczne wyobrażenie, odczuwanie i bycie w kontakcie ze sobą.

Zasady uczestnictwa KOSZT: 2500 zł.

Możliwość wpłaty w dwóch ratach:
I rata – do 10 marca 2024 r.: 1300 zł.
II rata – do 5 kwietnia 2024 r.: 1200 zł. 

ZNIŻKI:

  • przy zgłoszeniu 2-3 osób jednocześnie zniżka 100 zł dla każdej z nich,
  • przy zgłoszeniu i dokonaniu przelewu do 25 lutego 2024 r. zniżka 100 zł.,
  • zniżki nie dublują się.

 

Liczba uczestników/uczestniczek: max 14 osób.

 

Jak się zgłosić? Zgłoszenie odbywa się poprzez wypełnienie formularza zgłoszeniowego.
Zainteresowanym osobom wysyłamy regulamin Kursu i umowę.

Potwierdzeniem uczestnictwa jest wpłata całej kwoty lub I raty najpóźniej do 10 marca 2024 r. na konto Fundacji Kurdybanek: mBank 28 1140 2004 0000 3102 8108 1366. Fundacja wystawia faktury imienne lub na firmę czy instytucję na podstawie dokonanych wpłat.

 

Kurs Dramy odbędzie się podczas trzech dwudniowych warsztatów (soboty/niedziele, w godz. 9 – 17).

Miejsce: Pałac Potockich, Rynek Główny 20, Kraków

Terminy:
23-24 marca
6-7 kwietnia
11-12 maja

Kurs obejmuje 48 godzin dydaktycznych oraz możliwość indywidualnych konsultacji do odbycia w terminie do 20 czerwca 2024 r. stacjonarnie lub online jako wsparcie przy tworzeniu własnych warsztatów.

Zapewniamy: wygodną i cichą salę, przerwy kawowo/ciastkowe, materiały edukacyjne.

Program

I MODUŁ: RUCH

Ruch i działanie w dramie to kluczowa kategoria. Robienie czegoś „z ciała” umożliwia zobaczenie sytuacji w autentycznej, niewykreowanej odsłonie. Zatrzymanie ruchu w stopklatce to punkt wyjścia do refleksji.

Podczas I modułu:
- Poznasz podstawowe techniki dramy: rzeźbę, fotografię, pomnik oraz różne formy ich analizy;
- Dowiesz się, jaka jest rola rozgrzewek, improwizacji i demechanizacji w dramie;
- Poznasz kluczowe pojęcia dramy oraz ujęcie teoretyczne metody;
- Doświadczysz pracy w grupie i otrzymasz wskazówki, jak budować właściwy klimat grupowy.

II MODUŁ: SŁOWO

Drama opiera się na narracji, na fikcyjnej, ale realistycznej historii. Chociaż narracja w dramie jest „pocięta” - przerywana i poddawana zabiegom poznawczym, to właśnie w tym tkwi jej największa wartość.

Podczas II modułu:
- Poznasz techniki narracji, w tym Karty ról;
- Dowiesz się, czym są techniki symboliczne i refleksyjne i jak ich używać w celu pogłębienia tematu;
- Otrzymasz wiedzę na temat struktury warsztatu dramowego w oparciu o cykl Kolbe’a;
- Stworzysz swoje karty ról i otrzymasz informację zwrotną do tego narzędzia.

III MODUŁ: OBRAZ

„Obraz jest wart tysiące słów”. To słowa Augusto Boala, który w tworzeniu obrazów z naszych ciał i emocji widział szansę na ominięcie cenzury intelektualnej i zobaczenie sedna pojęć, sytuacji i relacji.
[i] Augusto Boal – brazylijski reżyser i aktywista, twórca Teatru Forum

Podczas III modułu:
- Poznasz rolę przedmiotu w dramie oraz technikę stymulatorów;
- Stworzysz swój własny materiał źródłowy, który będzie punktem wyjścia do pracy na konkretnym problemie;
- Poprowadzisz fragment warsztatu;
- Podsumujesz doświadczenie i wiedzę z całego procesu.

Jak się zgłosić?

Zainteresowanym osobom wysyłamy regulamin Kursu i umowę.

Potwierdzeniem uczestnictwa jest wpłata całej kwoty lub I raty najpóźniej do 10 marca 2024 r. na konto Fundacji Kurdybanek: mBank 28 1140 2004 0000 3102 8108 1366. Fundacja wystawia faktury imienne lub na firmę czy instytucję na podstawie dokonanych wpłat.

Zgłoszenie odbywa się poprzez wypełnienie FORMULARZA ZGŁOSZENIOWEGO.

 

KONTAKT
Wioletta Szuba
T: 534 324 000
E: wioletta.szuba@kurdybanek.com

Słowo „drama” pochodzi od starogreckiego „drao”- co znaczy: działam, usiłuję, zmagam się. Znaczenie to odwołuje się do definicji dramy jako metody edukacyjnej, która polega przede wszystkim na działaniu: na ćwiczeniu różnych sytuacji życiowych, wypróbowywaniu swoich możliwości, czy swoich reakcji w zetknięciu z trudnym problemem czy w relacji z inną osobą czy grupą.

Istotą dramy jest bycie w roli, co oznacza zaangażowanie ciała, intelektu i emocji oraz wejście w sytuację dramową, by sprawdzić jakiś model – fragment ludzkiego życia. Jest to szczególny proces, podczas którego możliwe jest widzenie świata innej osoby i przyglądanie się różnym sytuacjom z różnych perspektyw, z perspektywy roli i z własnej perspektywy. Ma to ogromny wpływ na rozwój zdolności empatycznych oraz umiejętności społecznych. Drama jest w pewnym sensie treningiem życia.

Drama pozwala odkrywać siebie. Brian Way, klasyk metody dramy, przyjmuje na to określenie „wewnętrzny krąg”, co oznacza badanie swoich możliwości i lepsze rozumienie siebie. Dzięki tej wiedzy możemy lepiej poznawać świat, uwalniając własną wrażliwość i emocje.  

Drama to zatem spotkanie z ludźmi, ale też spotkanie ze sobą. Paradoksalnie, fikcyjna sytuacja ułatwia nam szczery i realny kontakt z drugą osobą. A to pozwala uruchomić uczestnikom i uczestniczkom głębsze, osobiste refleksje. 

Drama bazuje na duchu zabawy, która ma za zadanie uwolnienie dziecięcej spontaniczności, wytrącenie z codziennych schematów i pozwolenie na otwarcie się na nowe doświadczenia. Duch zabawy w dramie jest trampoliną do uruchomienia refleksji i odpowiedzi na pytanie, jak to doświadczenie bycia w świecie fikcji możemy przełożyć na realne życie.

Drama narodziła się i rozwinęła w Wielkiej Brytanii. Ponad 100 lat temu Caldwell Cook, angielski nauczyciel, postawił tezę, że granie jest skuteczną formą uczenia, a bycie w roli może być metodą nauczania. To była rewolucja w pedagogice. Efekt idei Nowego Wychowania, która na przełomie XIX i XX wieku zaczęła przenikać Europę.  

Nowe Wychowanie podnosiło wartość dziecięcej spontaniczności, twórczości i ekspresji, która wzmaga i pobudza wyobraźnię oraz rozwija uczucia. W tym ujęciu uczeń stawał się istotą uczącą się poprzez działanie i zaangażowanie, a informacje miał przetwarzać w procesie twórczym. Nauczyciel nie miał być już ekspertem, ale raczej przewodnikiem, który inspiruje i motywuje.

Teraz brzmi to znajomo, natomiast w latach 20 -tych i 30- tych XX w. było nie lada nowinką. 

Program radykalnej zmiany nauczania głosił m. in. John Dewey, amerykański filozof, psycholog i pedagog, twórca psychodydaktyki, uważał, że zagrożeniem dla uczniów jest nadmiar przekazywanej wiedzy, niepowiązanej z rzeczywistością, a rozwiązaniem – uczenie przez działanie. Herbert Read, angielski poeta i krytyk sztuki wskazywał na wartość wychowania przez sztukę, wyzwalania ekspresji twórczej uczniów. Peter Slade, aktor i jeden z najstarszych praktyków dramy, podważał sens robienia z dziećmi przedstawień szkolnych. Sens widział natomiast w stosowaniu technik teatralnych do zaktywizowania rozwoju dziecka. 

To byli pionierzy dramy.

Korzenie dramy wywodzą się także z myśli i praktyki psychodramatycznej Jacoba Moreno, który odkrył znaczenie odgrywania przez pacjenta realnej sytuacji ze swojego życia, co miało pozytywny wpływ na proces leczenia. 

Drama nie jest jednak metodą terapeutyczną, choć czerpała inspirację z modelu Moreno. Historie przetwarzane przez uczestników dramy, chociaż wzięte z życia, są fikcyjne. Drama jest zatem metodą edukacyjną i rozwojową. 

Drama czerpie także z psychologii humanistycznej (Carl Rogers), która zakłada, że człowiek jest wyposażony we wszystkie potrzebne zasoby, trzeba tylko pomóc je wydobyć. 

Drama, angażując intelekt, ciało i emocje, stwarzając możliwość wchodzenia w rolę i dramową fikcyjną sytuację, wydobywa te zasoby, pozwala przećwiczyć siebie samego w czymś innym i przez to inspiruje do zmian. 

Jak mówił Brian Way, twórca metody: „Drama jest ćwiczeniem życia”.

Po pierwsze: drama wykorzystuje naturalną zdolność człowieka do wchodzenia w role i odgrywania ich w fikcyjnych, ale prawdopodobnych sytuacjach. W tę umiejętność jesteśmy wszyscy wyposażeni. I z tego czerpie drama. 

Po drugie: drama wywodzi się z psychologii humanistycznej, która zakłada optymistyczną wizje natury człowieka oraz to, że człowiek jest wyposażony we wszystkie potrzebne zasoby, trzeba tylko pomóc je wydobyć. Z tych zasobów także czerpie drama. 

Po trzecie: W dramie uczestników uruchamia opowieść, z którą mogą się zidentyfikować. Myślenie narracyjne jest naszą przyrodzona cechą – wiedzę o świecie przyswajamy jako opowieść, a siebie i innych widzimy jako bohaterów jakiejś opowieści. Z tego także czerpie drama. Zmiana schematu narracyjnego, która jest możliwa w dramie przez dawanie alternatywnych schematów (poprzez dramowe role) rozbudowuje myślenie narracyjne i przyczynia się do modyfikowania opowieści o sobie i o świecie. 

Po czwarte: drama opiera się na duchu zabawy, spontaniczności i budzeniu „wewnętrznego dziecka”. Zabawa wyzwala witalność i świeżość, konieczną do eksperymentowania i patrzenia z innej perspektywy, spoza schematu. I z tego czerpie drama.

 

Dramę mogą stosować w swojej pracy wszyscy, którzy pracują z grupami. 

Nauczyciele, trenerzy szkoleniowi, animatorzy, terapeuci, psycholodzy. Jest to metoda, której trudno nauczyć się z książek, ponieważ opiera się na zaangażownaiu ciała, intelektu i emocji. To metoda, której trzeba doświadczyć na sobie. Jednak, kiedy przećwiczy się swój warsztat, literatura dotycząca dramy może być bardzo pomocna. 

Drama wymaga dużej uważności trenera, ponieważ mocno angażuje i uruchamia emocje, a jej uczestnicy w procesie przechodzenie na głębszy poziom analizy postaci czy sytuacji mogą potrzebować wsparcia, by czuć się bezpiecznie. Uważność ta i odpowiedni sposób reagowania potrzebne są także w kryzysowych sytuacjach, kiedy na przykład uczestnik nie podejmuje roli, kiedy prześmiewa rolę lub kiedy spada aktywność i zaangażowanie. Znajomość technik stymulujących aktywność, czy rozgrzewek dramowych, które stopniowo „otwierają” uczestników jest bardzo ważna w stosowaniu tej metody. 

Zatem, pracować dramą może każdy, ale istotne jest stosowanie pewnych zasad, które zapewniają bezpieczeństwo grupie.

Drama jest metodą bardzo bogatą. Ma szerokie spektrum możliwości. Może realizować różne cele: wychowawcze, kreatywne, terapeutyczne, integrujące, dydaktyczne, rozwojowe. Zależy to od grupy uczestników i uczestniczek i konkretnego celu warsztatów. 

Stosowana przez nauczycieli ułatwia uczniom i uczennicom przyswajanie wiedzy, ale też sprzyja kreatywności i wyobraźni, wyzwala ekspresję, uczy wychodzenia poza schematy myślenia. 

Drama pielęgnuje też umiejętności społeczne, wspierając empatię i kształtowanie postaw. Służy poszerzaniu perspektywy, zrozumieniu innego człowieka i jego odmienności.

Drama uczy interpretacji własnych wewnętrznych stanów psychicznych, ich wyrażania, uzewnętrzniania uczuć, umiejętności mówienia o swoich doznaniach, przeżyciach, ukrytych lękach czy radościach we wspierającej, nieoceniającej atmosferze. Poprzez przełamywanie własnych ograniczeń w roli, wspiera poczucie własnej wartości i odczucie sukcesu. 

Drama ma ogromny interdyscyplinarny potencjał i jest użyteczna w każdym temacie, zarówno w sferze intelektualnej, jak i społecznej i emocjonalnej. 

Jest narzędziem, z którego korzystają nauczyciele, edukatorzy, animatorzy, psycholodzy, terapeuci, trenerzy biznesowi i trenerzy rozwoju osobistego.

Przedmiot w dramie może mieć duże znaczenie. Stymuluje aktywność uczestników, pobudza kreatywność, wyzwala emocje i zaciekawia. Pełni też rolę skrótu komunikacyjnego. Ma uruchomić skojarzenie. Jeżeli jako rekwizyt pojawi się np. korona, to każdy uczestnik/uczestniczka dramy konkretyzuje znaczenie tego przedmiotu w odniesieniu do własnych doświadczeń. Aby znaczenie i symbol przedmiotu oddziaływał na uczestników powinien być on rozpoznawany przez grupę osób z określonego środowiska społeczno-kulturowego. 

Drama pracuje na historiach, narracjach, a przy pomocy przedmiotu można taką historię opowiedzieć. 

Stymulatory, czyli historia opowiadana przedmiotami, to jedna z technik dramowych. Bohatera czy bohaterkę jakiejś historii poznajemy przez należące do niej/niego przedmioty. 

Uczestnicy dramy nadają im znaczenie, układają prawdopodobną historię, z którą mogą się utożsamić. Podążając za przedmiotami, wchodzą w świat fikcji, by ją przeżyć, a następnie poddać refleksji. 

Przedmiot jako stymulator może być istotny w pierwszej fazie dramy, bowiem buduje jej kontekst. Jednocześnie warto wiedzieć, że rozbudowane rekwizyty mogą spłycić dramę, ponieważ uczestnicy bardziej koncentrują się na przedmiocie niż na sytuacji, postaci, czy tworzonych znaczeniach. 

Realizując dramę z dziećmi, rekwizyty pomagają dzieciom wejść w świat dramy. Powinny być jednak stosowane z umiarem, ponieważ mogą spowodować odstąpienie od głównego toru tematu. Można natomiast wykorzystywać wyobrażone przedmioty, które znacznie lepiej budują dramę.

 

Dramę można umiejscowić na pograniczu edukacji, psychologii, filozofii i teatru. Jest wielowymiarowa i interdyscyplinarna. Czerpie z tych dziedzin, wykorzystuje ich zasoby, ale jednocześnie nie jest teatrem i nie jest terapią. 

Wywodzi się z terapii (psychodramy) Jacoba Moreno, austriackiego lekarza, który w swojej praktyce psychiatrycznej odkrył, że odgrywanie przez pacjenta realnych sytuacji ze swojego życia może mieć aspekt leczący. 

W dramie historie, na których się pracuje, jakkolwiek wzięte z życia, są jednak fikcyjne, co zapewnia uczestnikom bezpieczeństwo psychologiczne. Trochę jest się sobą w roli, a trochę kimś innym, możliwe jest eksperymentowanie. To bycie „tak jakby” w dwóch światach, daje możliwość przyjrzenia się sobie z własnej pespektywy i z perspektywy roli. Ma to zatem aspekt edukacyjny i rozwojowy. Nie jest jednak terapią.

Drama w swoim założeniu nie jest metodą artystyczną. A przynajmniej artystyczność nie jest jej celem. Efektem pracy z grupą może być spektakl, który pokazuje istotne dla grupy historie. Ważne jest wówczas, by miały one wymiar artystyczny. 

Jednak w dramie edukacyjnej ważny jest proces, to, co się dzieje w trakcie. Drama nie wymaga widowni, nie jest spektaklem, chociaż wykorzystuje słowo, ruch, gest, a w będąc w roli można wykorzystywać symbole charakterystyczne dla teatru: ekpresję czy modulowanie głosu. 

Jest kojarzona z teatrem. Opiera się na technikach teatralnych, ale czepie przede wszystkim z naturalnej dla każdego człowieka umiejętności wchodzenia w role. Dzieci robią to spontanicznie, bawiąc się w lekarzy, budowniczych, sprzedawców i inne osoby ze świata dorosłych. 

Taką zdolność do wchodzenia w role ma każdy człowiek i ten zasób drama wydobywa. 

Zamiast słowa: „grać” w dramie używa się raczej słów: „wejść w rolę”, która ma być zgodna z naszym wyobrażeniem, a nie – z oczekiwaniem innych. 

Często słyszę pytania: czy drama jest dla każdego, czy każdy może praktykować lub prowadzić tę metodę. 

Drama jest metodą, którą może praktykować dosłownie każdy. Nie trzeba mieć zdolności aktorskich, by wchodzić w dramowe role. Każdy człowiek posiada naturalną umiejętność wchodzenia w role. W to wyposażyła nas natura i to jest zasób każdego człowieka.

Zatem, każdy może brać udział w dramie i każdy będzie robił to dobrze, a właściwie nie można nawet powiedzieć, że w dramie „ogrywa się coś dobrze”, ponieważ to, co uczestnik mówi i robi w danej roli jest takie jakie jest. 

Ważne jest to, w jaki sposób zidentyfikowanie się z postacią fikcyjną wpłynie na samą osobę będącą w roli. 

Często słyszę, że łatwiej w role wchodzić dzieciom. Bowiem zabawa i spontaniczność są dla nich czymś naturalnym. Owszem, tak jest. Dorosłym, funkcjonującym w różnych rolach społecznych, trudniej jest wyjść z pewnych schematów. Jednak jest to możliwe. Jedną z podstawowych funkcji dramowych rozgrzewek, od których zaczyna się proces dramowy, jest demechanizacja, czyli wyjście ze schematów, z codziennych mechanizmów działania i obudzenie w sobie „spontanicznego dziecka”. Rozgrzewki wyzwalają ducha zabawy, pobudzają wyobraźnię i twórczość i sprzyjają otwarciu. 

Zatem drama jest odpowiednią metodą dla wszystkich grup: dzieci, młodzieży, grup rozwojowych czy terapeutycznych, można ją stosować na szkoleniach dla pracowników różnych branży, w świecie biznesu, ponieważ jest w pewnym sensie symulacją życia, labolatorium, w którym można sprawdzić, co działa, a co nie działa w relacjach z innymi, z czym my czujemy się dobrze, czy źle, wreszcie – można zobaczyć, jak czuje się człowiek po drugiej stronie interakcji. 

W fikcyjnym świecie, w płaszczu roli można ryzykować, sprawdzać różne strategie zachowań, można ponieść porażkę, czy odnieść sukces. Fikcyjny świat w dramie stwarzany jest po to, by przyglądnąć się światu rzeczywistemu. 

Drama bazuje na intuicji i improwizacji. Będąc w roli uczestnicy czerpią ze swoich wyobrażeń, przekonań na jakiś temat, także ze stereotypów. Nie ma żadnych wskazówek, jak ma wyglądać „rola”. Istota dramy polega właśnie na tym, że improwizowana rola jest niepowtarzalna, spontaniczna, a uczenie się odbywa się przez głębokie uczestnictwo, badanie i refleksję. 

Jedną z technik dramowych są Karty ról. To technika wprowadzająca do improwizacji. Karty ról zawierają opis/ zarys bohatera czy bohaterki, którzy znajdują się w jakiejś sytuacji problemowej. W Karcie roli nie ma jednak dialogów, wskazówek, jaka ma być ta postać. Uczestnik czy uczestniczka „wchodząc w buty” tej postaci nadają jej swoje wyobrażenie. Dzięki improwizacji dwoje ludzi (bohaterów) spotyka się i rozmawia na opisany w kartach temat. Jednocześnie karty zostawiają uczestnikom możliwość elastycznego kształtowania swoich zachowań, gdzie można się zachowywać w sposób typowy dla siebie lub całkowicie odmienny i zobaczyć, jakie reakcje wywołują takie działania w drugiej osobie. 

Wrażliwa improwizacja, z której czerpie drama, rozwija u uczestników empatię, zrozumienie i kompetencje, które budują kapitał osobowy i społeczny. 

Na dramę można spojrzeć w sposób psychologiczny i filozoficzny. Krystyna Pankowska, propagatorka dramy w Polsce, definicję dramy ujęła w taki oto sposób: „to swoisty sposób urzeczywistnienia istoty człowieka, wyrażający się w nieustannej próbie życia, przebiegającej w ludzkiej psychice”.

Próbowanie życia w wyobraźni, przybieranie fikcyjnych ról, a jednocześnie poddawanie go analizie i nadawanie temu znaczenia to droga osobistego rozwoju. 

Drama to spotkanie ze sobą, ze swoimi emocjami, z problemowymi sytuacjami. To proces dający możliwość bycia odważnym w podejmowaniu zachowań ryzykownych, jakich nigdy się nie doświadczyło, ale przez dramową fikcję zapewniających poczucie bezpieczeństwa. 

Drama pomaga wyzwolić osobiste, niepowtarzalne zasoby, zbadać swoje motywacje, intencje, nazwać emocje, zobaczyć potrzeby. Daje namysł nad tym, dlaczego robimy to, co robimy oraz jakie kierują nami wartości. 

Odpowiedzią na pytanie: Co można odkryć w sobie przez dramę? Może być komentarz jednej z uczestniczek warsztatu dramowego:

„Podczas warsztatów nauczyłam się bardzo wiele o sobie. Ale i o tym kim mogę być również dla innych. Nauczyłam się pewnej swobody bycia w danym momencie, bycia dla siebie bardziej delikatną i wyrozumiałą przez co mogącą dawać wiecej innym (…). Dowiedziałam się więcej o swoich potrzebach. Podczas tych warsztatów odkryłam w sobie wielkie pokłady potrzeby kontaktu z innymi: rozmowy, przebywania i dzielenia uczuciami. Odkryłam w sobie potrzebę zagłębiania się we własne emocje i myśli oraz ewaluowania ich pod względem ich źródła. Odkryłam również rzeczy, o których nie zdawałam sobie sprawy, z poziomu relacji mojej postaci z krewnymi, którymi stały się na chwilę uczestniczki kursu. Mogłam w ten sposób wypróbować sobie „jak by to było” mieć siostrę czy mieć inną relację z kuzynką, to doświadczenie było dla mnie niesamowicie rozwojowe i poszerzające moja wiedzę o sobie i na pewno będzie źródłem do kontynuowania przemyśleń na temat moich relacji rodzinnych”. 

 

To top